Zmiany otwartości gospodarek w dobie ogólnoświatowych kryzysów ekonomicznych oraz ich konsekwencje mezo- i makroekonomiczne
Głównym celem badawczym jest zidentyfikowanie źródeł zmian stopnia otwartości gospodarek będących na różnym poziomie rozwoju, a także wskazanie konsekwencji tych zmian na poziomie makro- i mezoekonomicznym. Rosnące od końca lat 80. XX w. obroty handlowe, a wraz z nimi powiązania gospodarcze krajów wydawały się trwałą cechą współczesnych stosunków międzynarodowych. Światowy kryzys finansowy (GFC) z 2008 r. doprowadzając do globalnej recesji wywarł silną presję na zmiany w polityce gospodarczej (fiskalnej i pieniężnej) i sferze instytucjonalnej, rozumianej jako formalnei nieformalne reguły gry, panujące w danym społeczeństwie (North 1990). Miały one zmniejszyć wrażliwość gospodarek na kryzysy i systemowe szoki w przyszłości. Wiele rozwiązań, często niekonwencjonalnych (m.in. w polityce handlowej czy przemysłowej), wskazywało na wzrost skłonności do protekcjonizmu. Na tym tle nastąpiło wyraźne spowolnienie procesu globalizacji (slowbalization), czego przejawem było „wypłaszczenie handlu” (trade plateau), wskazujące na zatrzymanie się wolumenu globalnej wymiany na poziomie 60% PKB, czyli wielkości z 2008 r. Efekty nowych rozwiązań nie uwidoczniły się jeszcze w pełni, kiedy w 2020 r. zostały…
